جایی پیش از ازل مهر عشق تو را بر قلب ما زدند، در خلقت ما خاک را با شبنم محبت تو گل کردند، چون چشم گشودیم خویش را در بزم تو یافتیم و در گوش ما اذان مهر تو را خواندند.  دنیای ما تویی، عقبای ما تویی!

روز هبوط تو را، انسیه ی حورا روز مادر نامیدند تا دستان مادرانی که مادر را با عشق تو زادند، بوسه باران کنیم. مگر نه اینکه طنین کلام صادقت (علیه السلام) هنوز در گوش ما هست که فرمود: هرگاه «نسیم محبت ما اهل بیت در دل شما وزیدن گرفت؛ مادر خویش را بسیار دعا کنید.» این روز را روز مادر نام نهادند تا همه ی حنجره ها فریاد شوتد: درود بر مادرانی که عشق تو را در وجود ما دمیدند.

ایران ما تکیه بر عشق تو دارد، با نور تو راه را می جوید، ایران چون خمینی را، این سلاله ی پاکت را در عشق تو ثابت دید ندایش را لبیک گفت و زیبا تر اینکه خمینی ات، آقا روح الله 20 جمادی، روز تو آمد تا اولین نگاهش به تو دوخته شود و ما و عشق تو با خمینی ماندیم تا که روزهایمان رسید به اسارت خرمشهر، به حماسه شدن ایران. و باز سودای عشق تو و چه خوب فهمیدند فرماندهان ما تو را و عشق تو را! عملیات بیت المفدس را با رمز یا علی بن ابیطالب آغاز نمودند تا با همان یا علی اول تو استغاثه ی ما را لبیک گویی، تا اینکه تو فتح ما را پیش بری و ما یا علی گویان، با رمز عشق تو پیش رفتیم تا اینکه « خرمشهر» را خدا آزاد کردف بی شک اگر این کلام را ادامه دهیم چنین تمتم خواهد شد: «خرمشهر را خدا آغاز کرد، خرمشهر را عشق مردم به زهرا آزاد کرد.»

مگر نه اینکه هنوز هم دنیا گیج فتح خرمشهر است، هنوز هم هیچ حساب و کتابی، هیچ ترفند نظامی نتوانسته است بفهمد در سوم خرداد چه گذشت؟! آری دنیا چه می فهمد از ما و سحر عشق تو، چه می فهمد از چشم ما و خاک پای تو!