داشتم به 22 بهمن فکر می کردم ...

از همون 22 بهمن 57 که مقاومت و ایستادگی پدر و مادرانمون پیروزی انقلاب رو رقم زد تا همه  ی22 بهمن هایی که از بچه گی دست در دست مادر و پدرمون تو برف و سرمای زمستون، با شوق و اشتیاق می رفتیم واسه شرکت در راهپیمایی. هرچند شاید اصلا نمی فهمیدیم برای چی داریم می ریم؟! اما تو حرف های بزرگترامون می شنیدیم که این روز، روز خیلی مهمیه و کار خیلی بزرگی تو این روز انجام شده و رفتن ما به راهپیمایی هم ادامه ی همون کار بزرگه.

هر سال که بزرگتر می شدیم؛ یه چیزای بیشتری در مورد این روز بزرگ می فهمیدیم و با اشتیاق بیشتری تو راهپیمایی شرکت می کردیم؛ تا رسیدیم به 22 بهمن 88.  انقلابمون دیگه 30 سال رو رد کرده بود و ما دیگه تقریبا هم سن وسال اون روزای پدر و مادرامون شده بودیم؛ روزای سخت فتنه رو با رهنمودهای اماممون سید علی گذرونده بودیم و حالا باید یه کار مهم برا حفظ انقلابمون می کردیم و یه جواب قاطع به همه می دادیم، این شد که تصمیم گرفتیم در ادامه ی حماسه 9 دی،  22 بهمن اون سال رو مصمم تر از همیشه و برای دفاع از انقلاب و رهبرمون به میدون بیایم و درس بزرگی به همه ی اونایی که فکر می کردن دیگه انقلابمون کهنه شده و رنگی نداره، بدیم.

و حالا در سالگرد 22 بهمنی دیگر، ثمره ی مقاومت و ایستادگی ملتمون رو در فریادهای خروشان و مشت های گره کرده ی ملت های مصر و تونس و یمن دنبال می کنیم  و برای تثبیت پایداریمون و حمایت از تداوم انقلابمون در جای جای جهان، بار دیگر با عزمی راسخ به میدان خواهیم آمد.

انشاء الله